Afgelopen week heb ik me bezig kunnen houden met het fotograferen van Italiaans sierbeslag. Mooie producten om aan te werken, maar soms ook erg lastig.
Normaal gesproken belicht je een product met één of meer lichten, waarna je schaduwrijke gebieden naar wens in kan vullen met zogenaamde ‘fill cards’; rechthoekige stukken wit karton (ja, erg high-tech!).
Vaak is een creatieve oplossing de beste en snelste. Productfotografie lijkt misschien saai, maar het tegendeel is waar. Hier heb ik een harnasje gemaakt van visdraad om een product te laten zweven.
Een aantal modellen waren echter volledig reflecterend. Dat houdt in dat er geen diffuus materiaal is om de lichtbron (in dit geval een studio flitser) egaal terug te verspreiden naar de camera (zoals bijvoorbeeld bij geborsteld staal wel zo is). Je ziet echt alle lichtbronnen en fill cards in het product terug. Met witte (en zwarte) papiertjes boetseer je zo het licht dat het product niet alleen duidelijk zichtbaar is, maar ook de vorm geaccentueerd wordt.
In de praktijk betekent dit dat je niet het onderwerp zelf aan het fotograferen bent, maar datgene wat het onderwerp weerspiegeld: de studio dus!
Er is dus 0% ruimte voor onzorgvuldigheden, want ik zie mijn eigen kop graag, maar niet in een foto van een wc-slot 🙂
Het fotograferen van deze spullen levert altijd een curieuze doch intensieve dans op tussen de kijkhoek van de camera, het product en de lichtbron(nen). Een beetje naar rechts met de camera, de flitser iets verstellen, fill card hier, zwart stukje karton daar…
Een softbox van boven, met twee fill cards er naast.
Een vlak (recht) stuk fotograferen is nog niet zo lastig; zorg er gewoon voor dat de camera op zo’n manier op het onderwerp gericht is dat je de reflectie van een belichte fill card ziet.
De inkijk-hoek van de camera zorgt er voor dat alleen de witte ondergrond gereflecteerd wordt. Was deze foto meer op ooghoogte genomen zou de fotograaf (ik!) te zien zijn.
Maar wanneer er een extra vorm bij komt wordt het een stuk ingewikkelder.
Een ander model had twee verschillende reflectie-hoeken: het vlakke circelvormige stuk en een kleinere circel in het middel. Nu moest er dus rekening gehouden worden met twee individuele spiegelingen in één licht-opstelling.
Dit vereiste veel tests waarbij de continue-lampen van mijn Elichrom flitsers onmisbaar bleken. Ik moet me niet voorstellen dat er iedere 3 seconden een foto nodig is om te kijken of ik te ver naar links ben opgeschoven.
De reflectie van het middelste ‘rondje’ (weet iemand hoe zoiets heet?) is het plafond van de studio: zwart dus (want er valt geen licht op). Dat wilde ik zo houden om de ronde vorm te laten zien. Helaas reflecteerde de rest van het product op deze manier ook de zwarte studio, waardoor er het leek alsof de bovenste helft zwart was en de onderste helft wit.
Uiteindelijk bleek de beste oplossing ook een relatief simpele. Door de onderkant van de papieren witte achtergrond een beetje op te tillen naar de camera toe (net vóórdat het voor de lens zat) kreeg ik de witte reflectie die ik zocht in het vlakke stuk, terwijl de bovenste ronde reflectie onaangetast bleef.
De uiteindelijke foto van het product in kwestie.
De moraal van het verhaal?
De aanhouder wint! Als productfotograaf kan het soms erg frustrerend zijn om urenlang bezig te zijn met één foto, maar als je geconcentreerd blijft en het doel voor ogen houdt is het eindresultaat alle moeite waard 🙂